ບົດຮຽນສ້າງຊີວິດ

ກຣິ້ງໆ…ໆ…ໆ… ສຽງໂມງປຸກຈາກຫົວບ່ອນນອນດັງສະໜັ່ນຫູ ຈົນສຸພາພອນສະເດີດຕື່ນຂຶ້ນມາດ້ວຍຄວາມເສຍດາຍຝັນທີ່ກຳລັງມ່ວນ… ເມື່ອສະຕິສຳປະຊັນຍະກັບຄືນມາສູ່ສະພາບແຫ່ງຄວາມເປັນຈິງ, ນາງກໍຟ້າວລຸກຈາກບ່ອນນອນ ຊຶ່ງຍັງມີຮ່າງຂອງຄຳພັນຜົວສຸດທີ່ຮັກພວມສືບຕໍ່ກົນສອດໆແບບບໍ່ຮູ້ໜາວຮູ້ຮ້ອນຫຍັງ… ຢາກຈະປຸກເຂົາໃຫ້ລຸກ ແຕ່ກໍເຫັນໃຈ ເພາະກວ່າຄຳພັນຈະໄດ້ນອນກໍເກືອບທ່ຽງຄືນ ເຂົາຕ້ອງໄດ້ຄົ້ນຄວ້າບົດຮຽນເພື່ອກຽມໄປສອນໃນວັນໃໝ່ຈັ່ງຊີ້ທຸກຄືນ… ສ່ວນນາງກໍບໍ່ຍິ່ງຍ່ອນໄປກວ່າຜູ້ເປັນຜົວ ເພາະນາງຕ້ອງໄດ້ກະກຽມເຄື່ອງປະກອບສຳລັບເຮັດຂະໜົມໄປສົ່ງຮ້ານກາເຟ ແລະຮ້ານຂາຍຂະໜົມຕາມໂຮງຮຽນທີ່ຢູ່ໃກ້ຈົນວ່າເດິກວ່າດື່ນ… ກວ່າຈະໄດ້ຈືນຂະໜົມກໍເສຍເວລາໄປເກືອບສາມສິບນາທີແລ້ວ ເຫຼືອດຕາເບິ່ງໂມງຢູ່ແຂນກໍເກືອບຫ້າໂມງເຊົ້າເຂົ້າໄປແລ້ວ… ນາງຕ້ອງເຮັດແຂ່ງກັບເວລາ ເພາະບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດຂະໜົມໄປສົ່ງຕາມຮ້ານຕ່າງໆເທົ່ານັ້ນ ນາງຕ້ອງໄດ້ຟ້າວໄປການຄືກັນ… ເຖິງຈະນອນບໍ່ອີ່ມຕາແຕ່ນາງກໍພະຍາຍາມອົດທົນ… ນັບແຕ່ມື້ເຮັດຂະໜົມມາກໍເຂົ້າປີທີສອງແລ້ວ, ການອົດຫີວນອນເກືອບວ່າຈະກາຍເປັນຄວາມລຶ້ງເຄີຍໄປເສຍແລ້ວ… ຕອນທີ່ເລີ່ມເຮັດທຳອິດນັ້ນ ມີບາງເທື່ອກໍຈົນຫລົງຮ້ອງໂອ້ກເພາະ ນໍ້າມັນລວກມື ຍ້ອນສະຕິຍັງຢູ່ກັບຕຽງນອນພຸ້ນ. ມື້ໃດເປັນວັນພັກກໍໄຄແດ່ ຄຳພັນຈະລຸກຂຶ້ນມາຈືນຊ່ວຍ ເຮັດໃຫ້ນາງໄດ້ມີໂອກາດໄປເຮັດແນວອື່ນ ເຊັ່ນອະນາໄມເຮືອນຊານ, ຊັກເຄື່ອງຂອງ, ແຕ່ງຢູ່ຄົວກິນ… ແຕ່ມື້ນີ້ ຄຳພັນຕ້ອງໄດ້ໄປສອນໜັງສື ຕ້ອງປ່ອຍໃຫ້ເຂົາໄດ້ນອນຢ່າງເຕັມອີ່ມ ເພື່ອຄຸນະພາບໃນການສິດສອນຂອງເຂົາຈະບໍ່ໄດ້ຕົກລະດັບ. ນອກຈາກຈະສອນຢູ່ໂຮງຮຽນປະຈຳແລ້ວ ເຂົາຍັງໄດ້ໄປສອນຢູ່ຕາມໂຮງຮຽນເອກະຊົນອີກຫລາຍແຫ່ງ ແລະກໍຍັງໄດ້ໄປສອນພິເສດໃຫ້ນັກຮຽນຜູ້ກຽມເສັງໄປຕ່າງປະເທດ. ເວົ້າລວມແລ້ວ ໃນແຕ່ລະມື້ຄຳພັນໄດ້ສອນບໍ່ຕໍ່າກວ່າແປດຊົ່ວໂມງ. ໃນມື້ພັກ ເຂົາຍັງຈັດຕັ້ງສອນພິເສດຢູ່ເຮືອນອີກ ໂດຍຈະມີນັກຮຽນມາຮຽນນຳຫລາຍສົມຄວນ. ມີບາງເທື່ອສຸພາພອນອົດບໍ່ໄດ້ນຳລາຍຮັບທີ່ຜົວໄດ້ມາຈຶ່ງອອກປາກຖາມດ້ວຍສຽງສີຂຸ້ນໆວ່າ: “ເປັນຫຍັງອ້າຍຄືເກັບຄ່າຮຽນນຳຂະເຈົ້າຖືກແທ້ ບາງຄົນກະບໍ່ເກັບນຳເຂົາຊໍ້າ? ເຮັດແນວນີ້ປານໃດເຮົາຊິໄຊ້ໜີ້ໝົດເປັນຈັກເທື່ອ?” “ກະຄຶດເຫັນຄອບຄົວທີ່ບໍ່ມີນັ້ນແດ່ຕວ່າ! ເງິນຄຳຊູ່ມື້ນີ້ບໍ່ແມ່ນວ່າຊິຫາໄດ້ມາງ່າຍໆ. ຄັນເຮົາເອົາແພງ ເດັກນ້ອຍຜູ້ຂາດເຂີນເດຊິເອົາຫຍັງມາຈ່າຍໃຫ້. ອ້າຍຄຶດວ່າ ທີ່ອ້າຍວາງລາຄາຄ່າຮຽນໄປຈັ່ງຊີ້ກໍເຜື່ອຜູ້ທຸກຜູ້ຍາກນຳແດ່!” ຄໍາພັນອົດທີ່ຈະອະທິບາຍເຫດຜົນໃຫ້ເມຍຟັງບໍ່ໄດ້. “ແລ້ວຂີ້ດອກແຕ່ລະເດືອນພ້ອມກັບຕົ້ນທຶນທີ່ເຮົາຕ້ອງໄປຖອກໃຫ້ກຸ່ມທ້ອນເງິນບ້ານຫັ້ນເດ ປານໃດຈຶ່ງຊິໝົດເປັນ ຄັນຍັງມີແກ່ໃຈໃນການສົງສານຜູ້ອື່ນ. ບາດຕົນເອງຊໍ້າຜັດບໍ່ດູຕົນ…” ທ້າຍປະໂຫຍກສຸພາພອນເວົ້າສຽງຄ່ອຍໆພໍແຕ່ໃຫ້ຕົນເອງໄດ້ຍິນ. “ການຊ່ອຍຄົນ ມັນບໍ່ເສຍຫາຍຫຍັງດອກ! ຍິ່ງເຮົາຊ່ອຍຜູ້ທີ່ຈະເປັນອະນາຄົດຂອງຊາດແລ້ວ ອ້າຍວ່າຍິ່ງຈະໄດ້ບຸນກຸສົນຫຼາຍ! ອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍເພື່ອປະກອບສ່ວນຊ່ອຍຊາດໃນການສ້າງຊັບພະຍາກອນ ມະນຸດຜູ້ມີຄຸນະພາບໃຫ້ແກ່ສັງຄົມ.” ຄຳພັນອະທິບາຍຕໍ່. “ມັນກໍດີຢູ່ດອກ ອັນທີ່ອ້າຍເວົ້າມາຫັ້ນ. ແຕ່ນ້ອງຢ້ານວ່າເຮົາຈະໄຊ້ໜີ້ບໍ່ທັນກຳນົດຫັ້ນນ່າ!” ນາງຍອມເຫັນດີນຳຜູ້ເປັນຜົວ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ແຈບໃຈນໍາໜີ້ສິນທີ່ຕ້ອງໄດ້ໄຊ້. “ບໍ່ຕ້ອງຮ້ອນໃຈດອກ ພອນເອີ້ຍ! ມີບັນຫາ ກໍຕ້ອງມີວິທີແກ້. ເມື່ອພວກເຮົາສ້າງບັນຫາຂຶ້ນ ພວກເຮົາກໍຕ້ອງແກ້ໄຂມັນໃຫ້ໄດ້. ຄັນເຮົາເຊື່ອພໍ່ແມ່ຕັ້ງແຕ່ຫົວທີແລ້ວ ບັນຫາໜີ້ສິນກໍຄົງບໍ່ເກີດ… ປານນີ້ ພວກເຮົາຄົງຈະມີລູກນ້ອຍມາເຊີຍຊົມກັນແລ້ວກໍບໍ່ຮູ້. ແຕ່ກໍຢ່າມັນເທາະ, ເລື່ອງແລ້ວກໍຂໍໃຫ້ມັນແລ້ວໄປ. ມີແຕ່ໃຫ້ສອງຄົນເຮົາມີສະຕິໃນການດຳລົງຊີວິດຕື່ມ… ພວກເຮົາກໍຍັງໜຸ່ມແໜ້ນ ຍັງມີເວລາໃນການຕໍ່ສູ້ຊີວິດຫຼາຍຢູ່… ສິ່ງທີ່ຜິດພາດໄປກໍໃຫ້ເປັນບົດຮຽນ…” ສຸພາພອນຊາບຊຶ້ງໃຈນຳຄຳເວົ້າຂອງຜູ້ເປັນຜົວ ຊຶ່ງຍາມໃດກໍບໍ່ເຄີຍຕ້ອງຕິແລະໃຫ້ຮ້າຍແກ່ນາງແຕ່ປະການໃດ ມີແຕ່ຊອກແນວເພີ່ມກຳລັງໃຈໃຫ້… ທີ່ຈິງແລ້ວກໍແມ່ນນາງຜູ້ດຽວນັ້ນແຫລະທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາໜີ້ສິນຂຶ້ນ… ນາງຍັງຈື່ໄດ້ວ່າ ໃນມື້ທີ່ເຈົ້າໂຄດຂອງຄຳພັນມາສູ່ຂໍນາງກັບພໍ່ແມ່ທີ່ເຮືອນ, ທັງສອງຝ່າຍໄດ້ຕົກລົງຈະຈັດພິທີແຕ່ງດອງແບບກະທັດຮັດເບົາບາງ ມີແຕ່ເຮັດພິທີບາສີສູ່ຂວັນ ແລະມ່ວນຊື່ນຢູ່ເຮືອນຂອງເຈົ້າສາວເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ສຸພາພອນບໍ່ເຫັນດີນຳ ຖ້າເຮັດແຕ່ຢູ່ເຮືອນ ແໜງບໍ່ເຮັດເລີຍຈະດີກວ່າ ມີແຕ່ສີ່ເຖົ້າຫ້າແກ່ມາຜູກຄໍ່ຕໍ່ແຂນໃຫ້ລະກໍແລ້ວ! ຄັນແມ່ນເຮັດກໍຕ້ອງມີທັງພິທີຢູ່ເຮືອນ ແລະພິທີຢູ່ພັດຕາຄານ ຫຼືໂຮງແຮມນຳອີກ ມັນຈຶ່ງຈະສົມໜ້າສົມຕາ. ພໍ່ກັບແມ່ກໍບໍ່ແມ່ນຄົນທຳມະດາສາມັນຫຍັງ ລ້ວນແຕ່ເປັນພະນັກງານຜູ້ມີຜົນງານ… ພີ່ນ້ອງແລະໝູ່ຄູ່ກໍມີຫລາຍ ຫາກບໍ່ເຮັດໃຫຍ່ເຮັດເຕ ເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະທົ່ວເຖິງກັນ. ເຖົ້າແກ່ທັງສອງຝ່າຍພະຍາຍາມຊີ້ເຫດຊີ້ຜົນ ແລະຍົກໃຫ້ເຫັນຈຸດດີຂອງການຈັດພິທີແບບປະຢັດມັດທະຍັດ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງ ຖ້າຫາກໄປຈັດຢູ່ພັດຕາຄານອີກ ຈະເອົາເງິນຢູ່ໃສໄປຖອກໃຫ້ເຂົາ ເພາະຄ່າຈັດຢູ່ຫັ້ນບໍ່ແມ່ນຂອງຖືກໆ ຢ່າງໜ້ອຍກໍຕ້ອງໃຊ້ຈ່າຍສີ່ສິບຫລືຫ້າສິບລ້ານຂຶ້ນໄປ.ແຕ່ສຸພາພອນກໍບໍ່ອ່ອນຂໍ້ນຳເຫດຜົນທີ່ພໍ່ແມ່ທັງສອງຝ່າຍອ້າງມາ, ນາງໄດ້ຍົກຫຼາຍໆຕົວຢ່າງຂອງງານດອງໝູ່ຂອງນາງສູ່ທຸກຄົນຟັງ…“ດອງຂອງນາງຈັນທະຈອນຫັ້ນເດ ລົງທຶນໄປເຮັດຢູ່ໂຮງແຮມໝົດໄປຫ້າສິບລ້ານ ແຕ່ເງິນໃຊ້ຊອງໄດ້ຄືນມາຕັ້ງ 60 ລ້ານພຸ້ນ! ເງິນຄ່າຈັດດອງກໍບໍ່ແມ່ນວ່າເຂົາຊິໃຫ້ຖອກບາດດຽວ ມີແຕ່ຈ່າຍຄ່າມັດຈຳກ່ອນຈຳນວນໜຶ່ງ ພາຍຫຼັງແລ້ວດອງ ຈຶ່ງໄປຈ່າຍຕື່ມກໍໄດ້. ມັນບໍ່ຍາກດອກ! ເລື່ອງເງິນນັ້ນ ພໍ່ແມ່ບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງ ລູກກັບອ້າຍພັນຈະເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບເອງ.”ຈາກການຖຽງແບບຫົວຊົນຝາຂອງສຸພາພອນ ໂດຍທີ່ຄຳພັນບໍ່ມີໂອກາດອອກຄຳເຫັນຫຍັງເລີຍ. ທີ່ຈິງເຂົາກໍຢາກທັດທານຄຳເຫັນຂອງຄົນຮັກຄືກັນ ແຕ່ເບິ່ງສະພາບແລ້ວ ຄົງຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ມີແຕ່ຈະເຮັດໃຫ້ເສຍບັນຍາກາດ ແລະມີບັນຫາຕໍ່ກັນຊື່ໆ ເຂົາກໍເລີຍນັ່ງມິດປານແປ້ນອັດປາກ ໄດ້ແຕ່ນັ່ງສະດັບຮັບຟັງສຽງກ່າວສອດໆຂອງຜູ້ຈະມາເປັນຄູ່ຊີວິດ.ງານດອງເປັນໄປຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງສຸພາພອນໂດຍບໍ່ມີຜູ້ຈະຄັດຄ້ານໄດ້ ແມ່ນກະທັ້ງຄຳພັນກໍບໍ່ສາມາດເອີ່ຍປາກວ່າກ່າວແນວໃດໄດ້ເລີຍ. ສາເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ນາງຢາກຈັດພິທີຢູ່ພັດຕາຄານຕື່ມອີກນັ້ນ ກໍຍ້ອນວ່ານາງດວງດີລູກສາວຂອງຜູ້ຈັດການຂອງພັດຕາຄານຊື່ດັງແຫ່ງໜຶ່ງ ຊຶ່ງເປັນໝູ່ລຶ້ງແກ່ນກັນດີໃຫ້ການຊັກຊວນ ແລະອ້າງເຖິງຜົນທີ່ຈະໄດ້ຮັບ ຫາກວ່າຈັດຢູ່ພັດຕາຄານ, ພ້ອມທັງຈະເປັນຜູ້ຮັບປະກັນບໍ່ໃຫ້ຈ່າຍຄ່າມັດຈຳລ່ວງໜ້າ ເພາະແນວໃດຫລັງຈາກແລ້ວດອງ ຮິບໂຮມເງິນໃສ່ຊອງທີ່ໄດ້ຈາກແຂກແລ້ວ ກໍຄົງພໍຖອກໃຫ້ທາງພັດຕາຄານຢ່າງແນ່ນອນ ຊໍ້າບໍ່ໜຳອາດຈະມີເຫລືອພໍເປັນທຶນຮອນໃນການສ້າງຊີວິດຄູ່ນຳອີກ.ດອງມື້ນັ້ນ ນາງຍັງຈົດຈຳຕິດຕາ… ຕອນເຊົ້າຈັດພິທີບາສີສູ່ຂວັນໃຫ້ແກ່ບ່າວສາວທີ່ເຮືອນຂອງນາງ, ມີແຂກຄົນເຂົ້າຮ່ວມຫຼາຍສົມຄວນ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຍາດພີ່ນ້ອງ ແລະໝູ່ຄູ່ຜູ້ໃກ້ຊິດ. ນາງຢູ່ໃນຊຸດສິ້ນໄໝເສື້ອສະງຽບບຽງແພສີສົດສວຍງາມຕາ, ນອກຈາກເຄື່ອງປະດັບເອ້ຢູ່ມວຍຜົມເກົ້ານັ້ນແລ້ວ, ຢູ່ຄໍ ແລະແຂນຂອງນາງກໍໄປເອ້ຢ້ອງໄປດ້ວຍວັດຖຸທີ່ເຫຼື້ອມເປັນປະກາຍ. ທັງສາຍຄໍແລະສາຍແຂນເສັ້ນໃຫຍ່ນັ້ນ ລ້ວນແຕ່ແມ່ນຢືມຈາກນ້າສາວສຸນິສາຜູ້ມີລູກສາວແຕ່ງດອງກັບຄົນຕ່າງປະເທດ. ທີ່ຈິງສາຍຄໍຄຳຂອງນາງເອງກໍມີຢູ່ ແຕ່ສາຍນ້ອຍເກີນໄປ ບໍ່ສົມໜ້າສົມຕາກັບເຈົ້າສາວຄືດັ່ງນາງ… ສຽງເສບເພງແຫ່ເຂີຍດັງກ້ອງໄປທົ່ວບໍລິເວນງານ, ສຽງຕໍແຍກັນລະຫວ່າງຝ່າຍເຈົ້າບ່າວ ແລະເຈົ້າສາວໃນການຜ່າດ່ານສາຍເງິນສາຍໃຈດັງເປັນແຊວໆ ເຮັດໃຫ້ບັນຍາກາດຄຶກຄື້ນບໍ່ແມ່ນຂອງຄ່ອຍ… ສຽງນັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ນາງໃຈເຕັ້ນຕຶກໆ… ບໍ່ພໍຄາວນາງກໍເຫັນປ້າຄຳຈູງເຈົ້າບ່າວທີ່ຖືດອກໄມ້ແລະທຽນເຫຼັ້ມໃຫຍ່ທີ່ກະຈາຍແສງມັບມຽງເຂົ້າມາສູ່ພິທີ. ຫຼັງຈາກໄຕ້ທຽນທີ່ຍອດຂອງພາຂວັນທັງສອງແລ້ວ ຄຳພັນກໍນັ່ງຍວບລົງທາງຂ້າງນາງ. ຈາກນັ້ນ ນາຍບ້ານໄດ້ຕາງໜ້າໃຫ້ເຈົ້າພາບທັງສອງຝ່າຍອ່ານໃບອະນຸມັດແຕ່ງດອງ ແລະກ່າວຄຳເຫັນເພື່ອໄຂພິທີ. ເມື່ອນາຍບ້ານກ່າວສຸດ ຄຳພັນໄດ້ໄຂຝາກັບນ້ອຍສີແດງ ຈັບເອົາສາຍຄໍຄຳເສັ້ນນ້ອຍອອກມາຄ້ອງຄໍໃຫ້ແກ່ນາງ… ຈາກນັ້ນໝໍພອນກໍເລີ່ມຕົ້ນພິທີບາສີສູ່ຂວັນໃຫ້ແກ່ຄູ່ສົມລົດໃໝ່ດ້ວຍສຽງ ສູດຂວັນທີ່ພຽບພ້ອມໄປດ້ວຍຄວາມເວົ້າອັນຈົບງາມ ຟັງແລ້ວພາໃຫ້ຮູ້ສຶກວ່າຊີວິດຄູ່ຂອງນາງຄົງຈະດໍາເນີນໄປຢ່າງຮຽບຮ້ອຍປາສະຈາກອຸປະສັກໃດໆ. ຮອດຕອນປ້ອນໄຂ່ ຄິດມາຍາມໃດກໍອົດຫົວບໍ່ໄດ້ນໍາຄວາມເຊີ້ຊ້າຂອງຕົນແລະຄຳພັນທີ່ພາກັນກິນໄຂ່ຕົ້ມຊຶ່ງໝໍພອນບິແບ່ງໃຫ້ກິນຜູ້ລະເຄິ່ງ ຈົນວ່າລ່ອງນໍ້າລົງຄໍເກືອບບໍ່ທັນ ປ້າພຽງແສງທີ່ນັ່ງຢູ່ທາງຫຼັງຈົນໄດ້ເອົາມືມາລູບຫຼັງໃຫ້… ພິທີຕອນເຊົ້າກວ່າຈະໄດ້ເລີກລາກັນກໍເກືອບບ່າຍສາມໂມງ ເພາະນອກຈາກຮັບປະທານອາຫານທ່ຽງແລ້ວ ກໍຍັງມີລາຍການມ່ວນຊື່ນລຳວົງສາມັກຄີເພື່ອເປັນກຽດໃຫ້ແກ່ຄູ່ສົມລົດໃໝ່… ໄຄແຕ່ປະຕິເສດການດື່ມຈາກແຂກ ມີແຕ່ເຫຍັ້ນໃຫ້ແຂກກິນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນ ກໍຄົງໄປນອນອາກລາກຄືກັບອ້າຍພັນຫຼັງຈາກທີ່ແຂກເມືອກັນໝົດແລ້ວ. ນາງເອງກໍອົດທີ່ຈະລົ້ມໂຕລົງນອນບໍ່ໄດ້ ເພາະຮູ້ສຶກເມື່ອຍແຄ່ງເມື່ອຍຂາຢ່າງບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ. ຄິດຂີ້ງໍ້ວ່າ ຕອນຄໍ່າຈະຢືນໄດ້ດົນປານໃດ… ແຕ່ກໍຮູ້ສຶກປື້ມໃຈທີ່ຈະໄດ້ຮັບແຂກກະເປົາໜັກໆໃນຄໍ່າຄືນດັ່ງກ່າວ…ຄໍ່າຄືນຂອງງານດອງທີ່ພັດຕາຄານອັນມີຊື່ສຽງລະດັບແນວໜ້າຂອງນະຄອນຫຼວງ ຄັບຄາໜາແໜ້ນໄປດ້ວຍແຂກຄົນ ເບິ່ງຜູ້ໃດກໍນຸ່ງຖືຢ່າງຈົບງາມແລະເອ້ຢ້ອງໄປດ້ວຍເຄື່ອງປະດັບອັນມີຄ່າ ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດາພັນລະຍາຂອງຜູ້ທີ່ມີຊື່ສຽງໃນວົງການປົກຄອງ ກໍຄືວົງການທຸລະກິດ. ເຖິງແມ່ນສຸພາພອນຈະເປັນພຽງພະນັກງານຊັ້ນຜູ້ນ້ອຍທີ່ເຮັດວຽກເປັນສະໝຽນຂາເຂົ້າຂາອອກຂອງກະຊວງ ແຕ່ນາງກໍຮູ້ຫຼາຍຜູ້ຫຼາຍຄົນ ສະເພາະຢ່າງຍິ່ງກໍແມ່ນບັນດານັກທຸລະກິດທີ່ມາພົວພັນວຽກຢູ່ກະຊວງ. ຍ້ອນນາງເປັນຄົນງາມ ນຸ່ງຖືທັນສະໄໝ ຊ່າງເວົ້າຊ່າງວ່າ ແລະມີມະນຸດສຳພັນທີ່ດີຕໍ່ທຸກຄົນ, ດັ່ງນັ້ນ ບໍ່ເປັນການຍາກເລີຍທີ່ຈະນາງຈະສ້າງຄວາມລຶ້ງເຄີຍກັບບັນດາຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ເມື່ອໃກ້ຈະຮອດງານດອງ ນາງກໍຖືໂອກາດເຊີນບັນດາຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ ຊຶ່ງຫວັງວ່າພວກເຂົາຄົງຈະເປັນຜູ້ຊ່ວຍເອົາເງິນໃສ່ຊອງໃຫ້ຫຼາຍກວ່າຜູ້ອື່ນໆ… ນອກຈາກແຂກທີ່ນາງເຊີນແລ້ວ ກໍຍັງມີແຂກຂອງຄຳພັນ ແຂກພໍ່ແມ່ທັງຝ່າຍຂອງນາງ ແລະຝ່າຍຂອງເຈົ້າບ່າວເຊີນ… ຕອນທີ່ຮັບແຂກນັ້ນ ນາງເບິ່ງໜ້າແຂກນຳກໍບໍ່ທັນ ຈັກໃຜເປັນໃຜ ຈົນວ່າຕາລາຍພຸ້ນລະ! ມີບາງໄລຍະນັ້ນ ແຂກທີ່ນາງຍໍມືໄຫວ້ນັ້ນ ນາງກໍຄຶດບໍ່ອອກຄືກັນວ່າເຄີຍເຫັນຢູ່ໃສ? ເປັນແຂກຂອງຜູ້ໃດ? ອາດຈະແມ່ນແຂກຂອງເຈົ້າບ່າວ ຫລືບໍ່ກໍຂອງພໍ່ແມ່ກໍເປັນໄດ້.ກວ່າທ່ານຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ມາເປັນກຽດໃນງານດອງໄດ້ມີໂອກາດກ່າວຄຳໂອວາດຕັກເຕືອນ ກໍຈົນໄດ້ຍິນສຽງແຂກບາງຄົນຈົ່ມເຂົ້າຫູວ່າ “ປານໃດຈຶ່ງຊິເລີ່ມນໍ ຫີວເຂົ້າແລ້ວໄດ໋!”. ໄຄແຕ່ທ່ານຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ຕາງໜ້າໃຫ້ເຈົ້າໂຄດທັງສອງຝ່າຍກ່າວຄຳໂອວາດແລະໃຫ້ພອນຢ່າງສັ້ນກະທັດຮັດ ແຕ່ສົມບູນໄປດ້ວຍເນື້ອໃນອັນຈົບງາມ. ຫາກຊີວິດຄູ່ຂອງນາງຫາກເປັນໄປດັ່ງຄຳອວຍພອນຂອງທ່ານຜູ້ໃຫຍ່ກ່າວມານັ້ນ ນາງກໍຄົງບໍ່ໄດ້ງົມນຳການຈືນຂະໜົມຢູ່ນີ້ດອກ… ທັງຈືນຂະໜົມໄປ ທັງຄຶດໄປ…ເມົາມົວນຳແຕ່ເຫຍັ້ນເຫຼົ້າໃຫ້ແຂກ ບໍ່ມີໂອກາດພໍທີ່ຈະຈັບແນວກິນຍັດເຂົ້າປາກ. ແຕ່ກໍບໍ່ຮູ້ສຶກຫີວ ເພາະຮູ້ສຶກເມື່ອຍຫຼາຍກວ່າ ຈົນວ່າບໍ່ຢາກກິນຮອດຫຍັງ. ຄໍາພັນກໍຄົງຢູ່ໃນສະພາບຢ່າງດຽວກັນກັບຕົນເອງ ແຕ່ລາວກໍຍັງປ່ອຍຮອຍຍິ້ມອອກໃຫ້ແຂກຄົນໄດ້ເຫັນຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍ. ສຽງໂຄສົກປະຈຳເວທີ ປະກາດໃຫ້ຄູ່ສົມລົດໃໝ່ຂຶ້ນເປີດລຳວົງສາມັກຄີຮອບປະຖົມມະລືກ, ນາງຕ້ອງໄດ້ປະຖາດທີ່ມີຈອກນ້ອຍສອງໜ່ວຍວາງລົງໃກ້ແກ້ວເຫຼົ້າຍີ່ຫໍ້ແພງຈາກເມືອງນອກທີ່ຄຳພັນປະວາງໄວ້ກ່ອນແລ້ວ... ສຽງເພງ “ສົມລົດສົມຮັກ” ໃນຈັງຫວະລຳວົງອ່າວໄວດັງກະຫຶມຂຶ້ນ, ຄຳພັນຍ່າງນຳໜ້ານາງໄປກ່ອນ ເມື່ອຂຶ້ນເກືອບຮອດກາງວົງຟ້ອນ ທັງສອງກໍຍໍມືໄຫວ້ແຂກ ເພື່ອເປັນການກ່າວຊວນເຊີນຂຶ້ນມາຟ້ອນຮ່ວມກັນ. ຈາກນັ້ນທັງສອງກໍວາດລວດລາຍການຟ້ອນແບບລຳວົງລາວມາດຕະຖານ ຈົນເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນອອກປາກຍ້ອງວ່າ ຟ້ອນໄດ້ງາມຫຼາຍ ແລະເໝາະເປັນຄູ່ຜົວຕົວເມຍກັນແທ້ໆ!ໃນຄືນນັ້ນ ບໍ່ຕໍ່າກວ່າສິບຮອບທີ່ນາງໄປຟ້ອນບໍ່ຈັກຈັງຫວະລຳວົງທຳມະດາ, ລຳວົງສາລະວັນ, ຕັ່ງຫວາຍ ຕະຫຼອດຮອດຈັງຫວະຊ່າໆໆ, ບີກິນ, ບາສະລົບ, ຣັອກ ແລະຈັງຫວະຮັກແພງແບບສະໂລ. ຕອນໄປຟ້ອນໃນຈັງຫວະຣັອກນັ້ນ ໄດ້ມີຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງຊຶ່ງມີອາຍຸໄລ່ເລ່ຍກັບຄຳພັນແລະນາງໄດ້ເຂົ້າມາທັກທາຍຢ່າງສະໜິດສະໜົມ, ຜູ້ເປັນຜົວນັ້ນມີຈຸດພິເສດຕ່າງໝູ່ ຄືມີປານຢູ່ແກ້ມເບື້ອງຊ້າຍ. ທັງສອງໄດ້ເຂົ້າມາຂໍຟ້ອນນຳຄູ່ສົມລົດໃໝ່. ຊາຍທີ່ມາຟ້ອນກັບນາງນັ້ນ ອ້າງຕົນວ່າເປັນໝູ່ຮັກແພງຂອງຄຳພັນ ແລະເຄີຍຮຽນມັດທະຍົມປາຍນຳກັນ. ຊາຍຄົນນັ້ນເຕັ້ນຣັອກໄດ້ວ່ອງໄວແລະຊຳນານເປັນຢ່າງຍິ່ງ ຈົນສຸພາພອນຟ້ອນນຳກໍບໍ່ທັນ. ແຕ່ກໍຮູ້ສຶກຄາຍຄວາມອິດເມື່ອຍໄປໄດ້ຫຼາຍ ເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳມ່ວນໆຂອງຊາຍຜູ້ນີ້. ຕາມຫຼັງຈຶ່ງໄດ້ຍິນຈາກຄຳພັນວ່າ ຍິງທີ່ເຕັ້ນຣັອກກັບເຂົານັ້ນກໍໄດ້ອ້າງຕົນວ່າເປັນໝູ່ຂອງສຸພາພອນ ແລະກໍເຕັ້ນໄດ້ເກັ່ງຫາຄົນທຽບຍາກ. ພ້ອມກັນນັ້ນ ຄຳເວົ້າຄຳວ່າກໍເປັນຕາເຊື່ອຖືແລະອອນຊອນນຳ ແຕ່ກໍຄິດບໍ່ອອກວ່າເຄີຍຮູ້ກັນ ມາແຕ່ຍາມໃດ!!!ຈົນຮອດສິບເອັດໂມງພິທີມ່ວນຊື່ນເພື່ອສະຫຼອງງານວິວາຈຶ່ງສິ້ນສຸດລົງ ແຂກຄົນທີ່ເຫຼືອກໍມີແຕ່ພຽງເຈົ້າໂຄດທັງສອງຝ່າຍ, ຍາດພີ່ນ້ອງແລະໝູ່ຄູ່ທີ່ສະໜິດກັນທີ່ສຸດ. ທຸກຢ່າງເສັດສິ້ນໄປດ້ວຍຄວາມເພິ່ງພໍໃຈຂອງທຸກໆຄົນ. ແຕ່ສຳລັບສຸພາພອນແລ້ວ ນາງຍັງເປັນຫ່ວງນຳຫີບໃສ່ຊອງບັດເຊີນເທົ່ານັ້ນ. ແມ່ບອກໃຫ້ນາງຮູ້ວ່າ ບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງ ເພາະເພິ່ນເອົາໄປມ້ຽນໄວ້ຢູ່ທ້າຍລົດເກັ໋ງໃຫ້ແລ້ວ.ຄືນທຳອິດຂອງງານວິວາຜ່ານໄປດ້ວຍຄວາມອິດເມື່ອຍເໜື່ອຍລ້າ… ພໍແຕ່ຫົວຮອດໝອນປັບ ກໍໄດ້ຍິນແຕ່ສຽງກົນສອດໆ ງີບດຽວແຈ້ງຈ່າງປ່າງແລ້ວເດ! ສິ່ງທຳອິດທີ່ຕ້ອງເຮັດຫຼັງຈາກລຸກຈາກບ່ອນກໍແມ່ນຮິບໂຮມເງິນໃນຊອງ ວ່າໄດ້ເທົ່າໃດກັນແທ້? ບໍ່ລືມທີ່ຈະປຸກຄຳພັນໃຫ້ລຸກຂຶ້ນມານັບຊ່ອຍ.ແຕ່ລະຊອງຖືກຈົກອອກມານັບຢ່າງຊ້າໆ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຜິດພາດ ພ້ອມກັບມີການຈົດກ່າຍຊື່ເຈົ້າຂອງຊອງແລະຈຳນວນເງິນຢ່າງຄັກແນ່. ນັບແຕ່ຊອງທີໜຶ່ງຫາທີສິບ ຫາກໍໄດ້ຫ້າແສນກີບ ເພາະແຕ່ລະຊອງໃສ່ພຽງແຕ່ຫ້າສິບພັນກີບເທົ່ານັ້ນ. ເຍີ່ງເບິ່ງຊື່ຂອງເຈົ້າຂອງຊອງແລ້ວ ກໍຄິດວ່າເຂົາກໍຄົງໃສ່ໃຫ້ໄດ້ສໍ່ານັ້ນແຫຼ້ວ. ນັບມາຮອດຊອງທີ 100 ຜູ້ທີ່ໃສ່ແສນກີບກໍມີແຕ່ສິບຄົນ ຊຶ່ງເບິ່ງຊື່ເຈົ້າຂອງຊອງແລ້ວ ກໍຮູ້ໄດ້ວ່າແມ່ນປະເພດຄົນລະດັບຫົວໜ້າ… ຮອດຊອງທີ 200 ຫາຄົນທີ່ໃສ່ຫຼາຍກວ່າແສນເກືອບວ່າບໍ່ມີ ມີແຕ່ຂອງທ່ານຄຳແສນ ນັກທຸລະກິດຊື່ດັງທີ່ໃຫ້ສອງແສນກີບ. ແຕ່ໃນຈຳນວນນັ້ນ ຊໍ້າພັດມີຊອງທີ່ໃສ່ພຽງແຕ່ສາມສິບສີ່ສິບພັນຫຼາຍຊອງເຕີບ… ຮອດຊອງທີ 300 ໄຄແດ່ໃນຈຳນວນນີ້ມີເຖົ້າແກ່ໃຈດີໃສ່ໃຫ້ຕັ້ງ 50 ໂດລາ, ແຕ່ຊໍ້າຜັດມີຊອງຂາວເປົ່າລ້າໆຕັ້ງ 5 ຊອງ. ມັນເປັນໄປໄດ້ແນວໃດ, ຜ່ານມາໄດ້ຍິນແຕ່ເຂົາເວົ້າ ບາດຮອດທີໂຕແລ້ວ ຈັ່ງແມ່ນມັນເປັນຕາເຫຼືອໃຈແທ້ໆ! ຮອດຊອງສຸດທ້າຍຊອງທີ 453 ໃນຈຳນວນນີ້ ຊອງທີ່ໃສ່ໃຫ້ຫຼາຍສຸດກໍແມ່ນ 80.000 ກີບ. ນອກຈາກນັ້ນ ກໍສີ່ຊ້າຫ້າສິບພັນ ຫລືບໍ່ກໍຫົກສິບພັນ ພໍປານນັ້ນລະ! ຈາກການຮວບຮວມຊອງທັງໝົດແລ້ວ ຖືວ່າຊອງທີ່ບໍ່ສົ່ງມີເກືອບຫ້າສິບຊອງ ແລະມີຊອງພິເສດແບບທິດຈຳປາມາເພີ່ມອີກຫ້າຊອງ. ເມື່ອບວກລົບຄູນຫານໄປແລ້ວ ເງິນທີ່ໄດ້ຈາກຊອງທັງໝົດ 25 ລ້ານກວ່າກີບ ແລະເງິນໂດລາອີກ 50 ໂດລາ ບວກໃສ່ກັບເງິນມັດແຂນໃນພິທີບາສີຕອນເຊົ້ານັ້ນ ກໍພໍດີ 30 ລ້ານກວ່າກີບ. ສຸພາພັນແນມເບິ່ງໜ້າຜົວຮັກຢ່າງສິ້ນແຮງ ແຂນຂາຮູ້ສຶກວ່າລ້າລ່ອຍໄປແບບກະທັນຫັນ.“ຍັງຂາດໄປເກືອບຕັ້ງ 10 ລ້ານພຸ້ນນະ!!!” ນາງຄວນຄາງອອກມາແບບໃຈບໍ່ຢູ່ກັບຮ່າງກັບຄີງ.ຄຳພັນໄດ້ແຕ່ແນມເບິ່ງໜ້າສີພັນລະຍາ ຊຶ່ງຕາພວມແດງຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມເສຍໃຈ ທີ່ຄວາມຝັນຫວານຂອງຕົນໄດ້ກັບກາຍມາເປັນຄວາມຈິງທີ່ແສນຂົມຂື່ນແບບນີ້…“ເຮົາຊິເຮັດແນວໃດລະບາດນີ້! ຊິເອົາຫຍັງໄປຈ່າຍຄ່າໃຫ້ເຂົາ?” ສຸພາພອນທຳລາຍຄວາມມິດງຽບດ້ວຍສຽງເຄືອໆຄືກັບມີກ້ອນຫຍັງມາອັດຢູ່ຮູຄໍ.“ນ້ອງຕ້ອງເຮັດໃຈໃຫ້ເຂັ້ມແຂງໄວ້. ອ້າຍພໍມີທາງອອກຢູ່. ອ້າຍຊິໃຫ້ແມ່ໄປກູ້ເງິນກັບກຸ່ມທ້ອນເງິນບ້ານໃຫ້.” ຄໍາເວົ້າຂອງຄຳພັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ນາງຮູ້ສຶກຜ່ອນຄາຍໄປຫຼາຍເຕີບແຕ່ກໍບໍ່ໝັ້ນໃຈປານໃດ. “ເພິ່ນຊິໃຫ້ພວກເຮົາກູ້ບໍ່ນໍ? ເງິນຕັ້ງສິບລ້ານ, ບໍ່ແມ່ນຂອງໜ້ອຍໆໄດ໋!” “ໄດ້ບໍ່ໄດ້ ກໍລອງເບິ່ງຫັ້ນລະ!” ຜູ້ເປັນຜົວກ່າວສະຫຼຸບເພື່ອຕັດຄວາມລົມ. ໃນທີ່ສຸດ ບັນຫາເງິນ 20 ລ້ານກໍເປັນອັນຕົກໄປ ເມື່ອທາງກຸ່ມທ້ອນເງິນບ້ານອະນຸມັດຈ່າຍໃຫ້ ແຕ່ພວກເຂົາທັງສອງຕ້ອງເອົາໃບຕາດິນໄປຄໍ້າປະກັນ ແລະຖອກດອກເບ້ຍໃຫ້ເປັນປົກກະຕິ ເດືອນລະ 4% ແລະຈ່າຍທັງຕົ້ນທັງດອກບໍ່ໃຫ້ກາຍສາມປີ. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນແມ່ຂອງຄຳພັນນັ້ນລະດຳເນີນການໃຫ້ ເພາະເພິ່ນກໍເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ທາງກຸ່ມເງິນທ້ອນບ້ານໃຫ້ການນັບໜ້າຖືຕາ ແລະເຊື່ອວ່າລູກຊາຍຂອງແມ່ຄົງມີປັນຍາຫາມາໄຊ້ໃຫ້ໄດ້. ຄວາມຜີບໍ່ທັນຫາຍ ຄວາມຄວາຍກໍເຂົ້າມາແຊກ ເມື່ອຄຳພັນມາຮອດເຮືອນຫວັງຈະແຈ້ງຂ່າວດີໃຫ້ຜູ້ເປັນເມຍຊາບ. ເຂົາເກືອບເປັນລົມລົ້ມທັງຢືນ ເມື່ອສຸພາພອນບອກໃຫ້ເຂົາຮູ້ດ້ວຍໃບໜ້າທີ່ຕື່ນຕົກໃຈ ແລະເປື້ອນໄປດ້ວຍຄາບນໍ້າຕາວ່າ: “ສາຍຄໍນ້າສຸນິສາເສຍ. ຈັກວ່າເສຍໃນຕອນໃດກໍບໍ່ຮູ້?!?” “ອ້າວ! ມັນເສຍໄດ້ຈັ່ງໃດ? ຢູ່ຄໍຂອງນ້ອງແທ້ໆ!” ເຂົາຖາມດ້ວຍອາລົມທີ່ຟົດເດືອດ… “ນ້ອງກໍບໍ່ຈື່ຄັກຄືກັນວ່າມັນເສຍໃນຕອນໃດ. ຕອນທີ່ອ້າຍໄປເຮືອນຂອງແມ່ບ້ານໃຕ້ນັ້ນ, ນ້ອງວ່າຊິເອົາເຄື່ອງທີ່ເຊົ່າເຂົາມານັ້ນໄປສົ່ງ ແຕ່ຊວາດຄຶດຮອດສາຍຄໍແລະສາຍແຂນຂອງນ້າສຸນິສາ ນ້ອງກໍເລີຍໄປຄົ້ນໃນຕູ້ເຫັນແຕ່ສາຍແຂນ ສ່ວນສາຍຄໍນັ້ນຊອກຫາຢູ່ໃສກໍບໍ່ເຫັນ. ຈື່ໄດ້ວ່າຕອນໄປພັດຕາຄານນັ້ນ ນ້ອງກໍໃສ່ແຕ່ສາຍຄໍ ສ່ວນສາຍແຂນບໍ່ໄດ້ໃສ່ໄປ. ສົງໄສຄືຊິແມ່ນເສຍຢູ່ພັດຕາຄານນັ້ນລະ!” ທັງເວົ້າທັງຟາຍນໍ້າຕາຢ່າງໜ້າສົງສານ. “ນອກຈາກເງິນຊາວລ້ານແລ້ວ ຍັງຕ້ອງມາຮັບຜິດຊອບກັບສາຍຄໍຄຳເສັ້ນໃຫຍ່ ບໍ່ຫຼຸດລະຫ້າບາດ. ຈັ່ງແມ່ນມັນຊາດຊວຍກະດັດກະດໍ້ແທ້!” ນາງໄດ້ຍິນສຽງຜົວຈົ່ມຄ່ອຍໆແບບສຸດທີ່ຈະອົດກັ້ນໄດ້ຍ້ອນຄວາມປວດລ້າວໃຈຕໍ່ໂຊກຊາຕາວາດສະໜາ ເອົາເມຍນຳເຂົາດ້າມເທື່ອກໍມາພົບບັນຫາຄືແນວນີ້. ແຕ່ດ້ວຍຈິດໃຈອັນແຂງແກ່ນບໍ່ຍອມຈຳນົນຕໍ່ຊີວິດ ຄຳພັນກໍຟ້າວຕັດສິນບັນຫາ ໂດຍບອກໃຫ້ ນາງແຕ່ງຕົວກຽມໄປຈ່າຍເງິນຄ່າພັດຕາຄານກັບເຂົາ ແລະລອງຊອກຫາສາຍຄໍເສັ້ນນັ້ນເບິ່ງ ບາງທີໂຊກດີອາດຈະພົບຢູ່ແຈໃດແຈໜຶ່ງຂອງບ່ອນທີ່ພວກເຂົາສະຫຼອງວັນວິວາກັນມື້ຄືນນີ້. ພາຍຫຼັງຈ່າຍເງິນເປັນທີ່ຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ, ທັງສອງກໍຂໍອະນຸຍາດຈາກເຈົ້າຂອງພັດຕາຄານ ເພື່ອຊອກຫາສາຍຄໍທີ່ເສຍໄປນັ້ນ. ເຈົ້າຂອງສະຖານທີ່ກໍໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືເປັນຢ່າງດີ, ແຕ່ທັງສອງຊອກຫາຈົນເກືອບພື້ນພັດຕາຄານປີ້ນ ກໍບໍ່ພໍ້ແມ່ນແຕ່ກິ່ນຂອງມັນ ເຫັນແຕ່ແກ້ວເບຍເປົ່າສອງສາມແກ້ວທີ່ນອນສະແລັງແງັງຢູ່ແຈໃກ້ຫ້ອງນໍ້າເທົ່ານັ້ນ. ຕາມທຳມະດາຂອງຄູ່ສ້າງຄອບຄົວໃໝ່ ເມື່ອພິທີວິວາຫະມຸງຄຸນເສັດສິ້ນໄປແລ້ວ ກໍແມ່ນຢູ່ໃນໄລຍະເຂົ້າໃໝ່ປາມັນ ໂລກທັງໂລກເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກສັນບັນເທີງໃຈ. ແຕ່ສຳລັບຄູ່ຂອງນາງແມ່ນຕ້ອງຢູ່ໃນພາວະປາກກັດຕີນຖີບ ເພື່ອແຂ່ງກັບເວລາໃນການຫາເງິນມາຈ່າຍໜີ້ໃຫ້ໝົດພາຍໃນສາມປີ. ຊໍ້າບໍ່ພໍ ຍັງຕ້ອງໄດ້ຊື້ສາຍຄໍຄຳໄປແທນໃຫ້ນ້າສຸນິສາອີກ ໄຄແຕ່ເພິ່ນໄປຢາມລູກສາວຢູ່ຕ່າງປະເທດ ແລະເພິ່ນຍັງໂທລະສັບມາບອກນາງວ່າ ໃຫ້ຮັກສາໄວ້ຈົນກວ່າເພິ່ນຈະກັບມາ. ຖືວ່າຍັງມີໂອກາດໃນການຫາເງິນມາຊື້ໄຊ້ເພິ່ນໄດ້ຢູ່. ຈາກຜູ້ທີ່ເຄີຍຢູ່ສຸກສະບາຍກັບຄອບຄົວທີ່ຢູ່ໃນຖານະປານກາງ ແລະວຽກງານນັ່ງຮັບແລະສົ່ງ ເອກະສານແບບບໍ່ຕ້ອງໃຊ້ແຮງງານຫລາຍປານໃດ ຕ້ອງມາຝຶກແອບຕື່ນແຕ່ເຊົ້າ ເຮັດຂະໜົມສົ່ງຂາຍຕາມຮ້ານແລະໂຮງຮຽນ. ທຳອິດກໍຮູ້ສຶກສີອາຍໆກັບການເຮັດແບບນີ້ ແຕ່ເມື່ອຖືກລະດົມໃຈຈາກຄຳພັນແລ້ວ ນາງຈຶ່ງຮູ້ແຈ້ງວ່າການຫາເງິນດ້ວຍເຫື່ອແຮງແລະໂດຍສຸຈະລິດທຳນັ້ນ ຖືວ່າເປັນກຽດອັນໜຶ່ງຂອງຄວາມເປັນມະນຸດ. ຄຳພັນເອງກໍບໍ່ຫຼຸດແຕ້ມໄປກວ່ານາງໃນການຫາເງິນ ເຂົາຈະເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ຂວາງໜ້າ ທະແນມວ່າໄດ້ເງິນ. ນອກຈາກສິດສອນທັງປະຈຳແລະພິເສດແລ້ວ ເຂົາຍັງຮັບເອກະສານມາແປນຳອີກ. ບາງມື້ວຽກທີ່ເຈົ້າຂອງເອກະສານ ຕ້ອງການດ່ວນ ເຂົາຕ້ອງໄດ້ອົດຕາຫຼັບຂັບຕານອນເພື່ອໃຫ້ວຽກນັ້ນແລ້ວ. ເດືອນໃດມີເອກະສານແປ ຖືວ່າເດືອນນັ້ນຈະມີເງິນໄປໄຊ້ໜີ້ຫຼາຍ. ພຽງແຕ່ປີດຽວ ທັງສອງຄົນສາມາດສົ່ງໜີ້ແລະດອກເບ້ຍໃຫ້ກຸ່ມທ້ອນເງິນໄດ້ຫຼາຍກວ່າສິບລ້ານກີບ. ຄຶດມາຮອດນີ້ ສຸພາພອນຮູ້ສຶກໂລ່ງໃຈໄປຫຼາຍເຕີບ ແຕ່ກໍຍັງອົດເປັນຫ່ວງໜີ້ທີ່ຍັງເຫຼືອບໍ່ໄດ້. ຈືນຂະໜົມຮຽບຮ້ອຍ ກໍພໍດີຄຳພັນລຸກຂຶ້ນມາແຕ່ບ່ອນນອນ ຍ່າງໄປເອົາເຂົ້າໝ່າມາໃສ່ຫວດແລະຄ້າງໃສ່ໝໍ້ ຈາກນັ້ນຈິ່ງໄປອະນາໄມສ່ວນຕົວ. ນາງແນມນຳຫຼັງຜົວດ້ວຍຄວາມຮັກແລະເຄົາລົບນັບຖືຢ່າງຈິງໃຈ. ຫາກບໍ່ໄດ້ຜົວເຂັ້ມແຂງຄືກັບຄຳພັນແລ້ວ ປານນີ້ບໍ່ຮູ້ຊີວິດຊິເປັນແນວໃດ.
ສອງປີຜ່ານໄປໄວປານມີປີກບິນ, ຍ້ອນຄວາມມານະພາກພຽນໃນການທຳມາຫາກິນ ໜີ້ສິນທີ່ກູ້ມານັ້ນ ກໍໄດ້ຖືກໄຊ້ຄືນຈົນໝົດສ້ຽງກ່ອນກຳນົດ. ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ ກໍຍັງສາມາດຊື້ສາຍຄໍຄຳມາທົດແທນໃຫ້ນ້າສຸນິສາໄດ້. ແມ່ນວ່າໝົດໜີ້ສິນແລ້ວກໍຕາມ ທັງສອງກໍຍັງດຳເນີນຊີວິດແບບອົດອອມ ແລະບຸກບືນເຂົ້າໃນການສ້າງຖານະຂອງຕົນເອງ. ເຖິງຈະເມື່ອຍກາຍພຽງໃດ ແຕ່ທັງສອງກໍສຸກໃຈນຳຜົນທີ່ໄດ້ຮັບຈາກການອອກເຫື່ອເທແຮງຂອງຕົນ. ຄຽງຄູ່ກັບສ້າງເສດຖະກິດຄອບຄົວ ພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ປະລະວຽກງານທີ່ພວກຕົນຮັບຜິດຊອບ. ສຸພາພອນຍັງທ່ຽວໄປການ ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນພະນັກງານຂາເຂົ້າຂາອອກຄືເກົ່າ ຍັງເຮັດໄດ້ດີເໝືອນກັບຄາວເປັນໂສດ ມີບາງຄົນໃຫ້ຄຳເຫັນວ່ານັບແຕ່ແຕ່ງດອງມາ ນາງເຮັດວຽກໄດ້ດີກວ່າເກົ່າ. ເພື່ອນຮ່ວມງານຕ່າງກໍປະຫຼາດໃຈນຳການປ່ຽນແປງຂອງນາງ, ນັບແຕ່ນາງເອົາຜົວມາ ການແຕ່ງເພດເອ້ຢ້ອງແມ່ນຖືກລົບລ້າງໄປໝົດ. ເຄື່ອງນຸ່ງຊຸດໃໝ່ໆປ່ຽນໄປຕາມສະຕາຍແຟຊັ້ນນັ້ນ ບໍ່ມີໃຫ້ເຫັນອີກແລ້ວ ມີແຕ່ຊຸດເດີມໆ ແຕ່ກໍສະອາດງາມຕາ. ໃບໜ້າທີ່ມັກແຕ່ງດ້ວຍເຂົ້າແປ້ງນໍ້າແດງ ກໍກາຍມາເປັນແບບທຳມະດາໆຄືກັບແມ່ເຮືອນທົ່ວໄປ… ທ່າທີການເວົ້າຈາປາໄສກໍມີສະຫງ່ຽມຄ່ຽມຄົມຮຽບຮ້ອຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ. ແຕ່ເປັນໜ້າສັງເກດວ່າ ຢູ່ຄໍຂອງນາງມີສາຍຄໍເສັ້ນໃຫຍ່ທີ່ສົ່ງປະກາຍເຫຼື້ອມມາບມີບຫ້ອຍຢູ່ເປັນປະຈຳ. ສາຍຄໍເສັ້ນໃຫຍ່ນັ້ນກໍແມ່ນເສັ້ນດຽວທີ່ສຸພາພອນຈະເອົາໄປໄຊ້ໃຫ້ນ້າສຸນິສານັ້ນແຫຼະ! ແຕ່ນ້າປະຕິເສດບໍ່ຍອມຮັບເອົາ ເພາະເສັ້ນທີ່ສຸພາພອນຈະສົ່ງໃຫ້ເພິ່ນນັ້ນຄຸນຄ່າມັນແພງກວ່າເສັ້ນທີ່ເສຍໄປຕັ້ງຮ້ອຍທົບ. ເພິ່ນເລົ່າສູ່ຟັງອີກວ່າ ສາຍຄໍແລະສາຍແຂນທີ່ໃຫ້ສຸພາພອນຢືມນັ້ນ ຊື້ໃນລາຄາຖືກໆຕອນທີ່ເພິ່ນໄປທ່ຽວປັກກິ່ງກັບຜົວຫວ່າງສາມປີກ່ອນ… ແລະວັນເສົາທີ່ຜ່ານມາຄຳພັນແລະສຸພາພອນໄດ້ໄປຢາມນ້າສຸນິສາອີກ, ທັງສອງຕ່າງກໍພາກັນຕົກສະເງີ້ເມື່ອເຫັນນ້າໃສ່ສາຍຄໍເສັ້ນໃຫຍ່ແບບດຽວກັບເສັ້ນທີ່ເສຍໄປ… ຖາມໄຖ່ກັນໄປມາ ນ້າເລົ່າສູ່ຟັງວ່າໄດ້ມາຈາກໂຮງຊວດຈຳແຖວໜອງດ້ວງ ຕອນເພິ່ນໄປຢາມໝູ່ຢູ່ສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວ ເຫັນຊາຍໜຸ່ມໜ້າມີປານຢູ່ແກ້ມເອົາມາຈຳໃນລາຄາຫ້າສິບພັນກີບ ກໍເລີຍບອກໃຫ້ໝູ່ຈອງໄວ້ໃຫ້ ຫາກການຊວດຈຳກາຍກຳນົດແລ້ວ ເພິ່ນຈະຊື້ເອົາ ເພາະມັນຊ່າງຄືກັນກັບເສັ້ນທີ່ເສຍໄປນັ້ນແທ້ໆ! ພໍໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ສຸພາພອນກໍຫຼົງຮ້ອງໂອ້ຂຶ້ນໝົດແຮງ ເພາະນາງຄຶດພໍ້ວ່າຊາຍໜ້າປານຢູ່ແກ້ມນັ້ນຄົງແມ່ນຜູ້ດຽວກັນກັບຜູ້ທີ່ເຕັ້ນຣັອກກັບນາງໃນຄືນງານແຕ່ງດອງຢູ່ພັດຕາຄານນັ້ນເອງ!!!