ຕອນຄ້າຍແລງແສງແດດອ່ອນຂອງມື້ໜຶ່ງໃນຍາມກ່ຽວເຂົ້ານາປີ.
ອາກາດຊ່າງເຢັນສົດຊື່ນ ເໝາະກັບການມາອອກກໍາລັງກາຍຢູ່ເດີ່ນພະທາດຫຼວງ. ຂ້ອຍນໍາເອົາລົດຖີບຄັນເກົ່າຄູ່ຊີບມາຂີ່ເລາະ ອ້ອມເດີ່ນເພື່ອເປັນການອອກກໍາລັງກາຍ.
ມື້ນີ້ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ມາຜູ້ດຽວ ຍັງມີສາວນ້ອຍວິລາເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງມາຮ່ວມອອກກໍາລັງກາຍນໍາ.
“ເຈົ້າແລ່ນດົນແລ້ວ ມາຂີ່ລົດຖີບແທນຂ້ອຍສາ!” ຂ້ອຍທັງເວົ້າທັງຈັບເຂົາລົດງ່ຽງໄປຫານາງ ຊຶ່ງພວມເອົາຫຼັງມືເຊັດເຫື່ອທີ່ໄຫຼອອກຈາກຂະໝັບຫຼັ່ງລົງສູ່ແກ້ມ ອັນເບັ່ງບານແລະແດງເຮື່ອ.
“ເຈົ້າກໍຮູ້ແລ້ວຕົ່ວວ່າຂ້ອຍຖີບ ລົດບໍ່ເປັນ. ສອນໃຫ້ຂ້ອຍແດ່ດຸ໊!” ນາງບໍ່ເວົ້າລ້າ ຈັບເອົາເຂົາລົດ ແລ້ວປ້າຍຂາທີ່ຫຸ້ມດ້ວຍໂສ້ງວອມສີຟ້າເຂັ້ມຂາຍາວຂຶ້ນຂີ່ອານ ລົດທີ່ອ່າວສູງຈົນນາງຕ້ອງໄດ້ຢຽດຂາຈົນສຸດເພື່ອໃຫ້ປາຍຕີນຕິດດິນ. ເຫັນລົດແລະຄົນເປັນສີງ່ຽງໆ ຂ້ອຍກໍເລີຍຮີບຟ້າວຈັບອານເຫຼັກຊ້ອນທ້າຍເພື່ອກັນບໍ່ໃຫ້ນາງລົ້ມ.
ເມື່ອຊົງໂຕໄດ້ແລ້ວ ນາງກໍເຮັດໜ້າສີຫຼ່າໆແບບບໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຕົນເອງ ພ້ອມກັບງວາກໜ້າເຫຼືອດແສງຕາມາຫາຂ້ອຍເປັນເຊີງວິງວອນຂໍຮ້ອງໃຫ້ຊ່ວຍ. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈດີສໍາລັບຄົນທີ່ຮຽນຂີ່ລົດຖີບໃໝ່ໆ ຕ້ອງການໃຫ້ມີຄົນຊ່ວຍ ຄັນບໍ່ຊັ້ນກໍເປັນໄດ້ຍາກ.
“ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານເດີ! ຄ່ອຍໆຖີບໄປໂລດ. ຂ້ອຍຊິຈັບທ້າຍໃຫ້!” ຂ້ອຍບອກສຽງດັງໆ ນາງໄດ້ແຕ່ງຶກຫົວແລະກໍຈັບເຂົາລົດສັ່ນໄປສັ່ນມາ ທາງຕີນກໍຢັນຜາງຕີນລົດທັງສອງເບື້ອງແບບບໍ່ລຶ້ງເຄີຍ ເຮັດໃຫ້ລົດຖີບໄປທາງໜ້າປານງູລອຍນໍ້າເອົາໂລດ.
“ຫັກເຂົາໜ້ອຍໜຶ່ງໄວໆ !” ຂ້ອຍບອກນາງທັນທີທີ່ເຫັນລົດຖີບຈະໄປຕໍາເອົາກໍາແພງວັດ ແຕ່ບໍ່ທັນເສຍແລ້ວ. ຕີນລົດໜ້າໄປປະທະກັບຕີນກໍາແພງ ໄຄແຕ່ຂ້ອຍດຶງທ້າຍລົດໄວ້ທັນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນ ນາງຄົງລົ້ມເປັນແນ່ແທ້.
“ໂອ້ຍ! ເກືອບໄດ້ແທກດິນນໍ້!” ສຽງເວົ້າປົນຫົວແບບໜ້າຫຼ່າໆຂອງນາງດັງກັງວານເຂົ້າຫູ.
“ເອົ໊າ! ພະຍາຍາມໃໝ່.” ຂ້ອຍໃຫ້ກໍາລັງໃຈນາງ ພ້ອມຍ່າງໄປຈັບເຂົາລົດອ້ຽວອອກຈາກກໍາແພງ ແລ້ວໃຫ້ນາງເລີ່ມຖີບຕໍ່.
ບໍ່ພໍຊົ່ວໂມງ ນາງກໍສາມາດບັງຄັບເຂົາລົດພ້ອມທັງຖີບໄປທາງໜ້າໂດຍທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງ ຈັບເຫຼັກຊ້ອນທ້າຍອີກ. ສຽງຫົວຮ່າໆແບບຄົນດີໃຈທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນການເຮັດ ສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງດັງປະສານໄປກັບສາຍລົມຍາມແລງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຈີກປາກຍິ້ມແລະຫົວຮຶໆໄປນໍາ.
“ເມືອກັນເທາະ ຫົກໂມງຍັງແລ້ວ!” ນາງທັງເວົ້າທັງຫຼຽວເບິ່ງໂມງຢູ່ຄໍ່ແຂນ.
ດວງຕາເວັນສີແດງໆ ອ່ອນແສງລົງແລະໃກ້ຈະລັບຫຼ່ຽມໂລກໄປແລ້ວ… ຂ້ອຍງຶກຫົວເຫັນດີນໍາ ພ້ອມທັງສະເໜີໃຫ້ນາງເປັນຜູ້ຖີບ ແລະຂ້ອຍຈະເປັນຜູ້ຊ້ອນທ້າຍ. ນາງແກວ່ງຫົວດ້ວຍໃບໜ້າສີຢ້ານໆ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຮັບຮອງກັບນາງວ່າຈະເປັນຜູ້ຄໍ້າທາງຫຼັງໃຫ້ ເຊື່ອວ່າຄົງບໍ່ເປັນຫຍັງຢ່າງແນ່ນອນ. ໃນທີ່ສຸດນາງກໍຕົກລົງຕາມຄໍາສະເໜີຂອງຂ້ອຍ, ເຖິງນາງຈະຖີບບໍ່ທັນຊໍານານ ແຕ່ນາງກໍສາມາດຖີບພາຂ້ອຍໄປໄດ້ ໂດຍທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ຊ່ອຍຈຶ້ງລົດບໍ່ໃຫ້ລົ້ມເປັນບາງຄັ້ງ. ແລະແລ້ວພວກເຮົາກໍມາຮອດຄ້ອຍທາດຫຼວງ ມາເຖິງຕອນນີ້ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ໃບໜ້າທີ່ແດງເຮື່ອກັບກາຍເປັນ ຫຼ່າເຫຼືອງຍ້ອນຄວາມຢ້ານກົວ ແຕ່ຂ້ອຍກໍໃຫ້ກໍາລັງໃຈແກ່ນາງໂດຍບອກວ່າ ເວລາລົງຄ້ອຍບໍ່ຕ້ອງອອກແຮງຖີບ ລົດຈະເລື່ອນໄຫຼໄປເອງ ພຽງແຕ່ເຮົາບັງຄັບເຂົາລົດໃຫ້ດີ ແລະຫາກນາງສາມາດພາຂ້ອຍລົງຄ້ອຍນີ້ໄດ້ ກໍສະແດງວ່ານາງຂີ່ລົດຖີບເປັນແລ້ວ!!! ເມື່ອໄດ້ຍິນຂ້ອຍວ່າແນວນັ້ນ ນາງກໍໜ້າຊື່ນຂຶ້ນ ກຽມພ້ອມຕັ້ງທ່າຖີບລົດລົງສູ່ຄ້ອຍທີ່ສູງທີ່ສຸດໃນວຽງຈັນຄາວນັ້ນ…
ລົດຖີບຄັນເກົ່າແຕ່ແຂງແກ່ນ ຈາກການຈັບເຂົາຂອງສາວນ້ອຍໜ້າໃສໄດ້ພາ ພວກເຮົາທັງສອງເລື່ອນໄຫຼລົງຄ້ອຍຢ່າງໄວວາ ສາຍລົມພັດວືດ ເຮັດໃຫ້ເສັ້ນຜົມດໍາດົກໜາທີ່ຍາວລະບ່າຂອງນາງປິວສະບັດຖືກໜ້າ ຂອງຂ້ອຍ. ກິ່ນຫອມຈາກເສັ້ນຜົມຂອງນາງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຫຼົງອອກປາກຄ່ອຍໆໄປວ່າ “ວາລີ! ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.” ເມື່ອລົດແລ່ນໄປຮອດຕີນຄ້ອຍ ນາງບີບຟະແລັ້ງຈຶກບາດໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ລົດເຈືອກ ໄຄແຕ່ຂ້ອຍເອົາຂາຄໍ້າໄວ້ທັນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນກໍຄົງພາກັນກ້ອງເອາະເຍາະຢູ່ແຄມຖະໜົນເປັນແນ່. ເມື່ອຈັ້ງທ່າໄດ້ດີແລ້ວ ນາງໄດ້ຫຼຽວໜ້າມາຫາດ້ວຍໃບໜ້າສະແດງຄວາມສົງໄສຢ່າງໃດຢ່າງໜຶ່ງຕໍ່ຂ້ອຍ. ແຕ່ຂ້ອຍເຮັດຕັ້ງຕິຄືບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ ແຕ່ກໍຈຶ້ງສາຍຕາເບິ່ງດວງເນດອັນຄົມງາມທີ່ມີແວວຢາກຕັ້ງຄໍາຖາມວ່າ: ນາງໄດ້ຍິນຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນມາຈາກໃສ? ຫຼືເປັນພຽງສຽງຂອງສາຍລົມພັດວືດຜ່ານຫູເທົ່ານັ້ນ?!?
“ວິລາ! ເຈົ້າຂີ່ລົດຖີບເປັນແລ້ວ!!!” ຂ້ອຍກ່າວສຽງດັງ ພ້ອມກັບຕົບມືສຽງດັງແປ໊ະໆເພື່ອເປັນການຊົມເຊີຍ.
“ຂອບໃຈຫຼາຍໆເດີ ທີ່ສອນໃຫ້ຂ້ອຍ.” ນາງທັງເວົ້າທັງຈູງລົດຖີບຂຶ້ນຄ້ອຍ ເຮັດຂ້ອຍຮູ້ສຶກງົງນໍາການກະທໍາຂອງນາງ.
“ອ້າວ! ບໍ່ເມືອຫວະຊັ້ນ!?!”
“ຂ້ອຍຢາກຂີ່ລົດລົງຄ້ອຍອີກເທື່ອໜຶ່ງນະ, ຊ້ອນທ້າຍຂ້ອຍອີກເດີ!”
ບໍ່ພໍອຶດໃຈ ພວກເຮົາກໍມາກຽມທ່າຂີ່ລົດລົງຄ້ອຍເປັນເທື່ອທີສອງ ນາງຫຼຽວມາເບິ່ງຂ້ອຍທີ່ຊ້ອນຢູ່ທາງຫຼັງດ້ວຍໃບໜ້າສີຈືດໆວາດໃດວາດໜຶ່ງ ແຕ່ຂ້ອຍກໍງຶກຫົວໃຫ້ແບບເຊື່ອໝັ້ນໃນຄວາມສາມາດຂອງນາງ…
“ເຈົ້າຖີບລົດເປັນແລ້ວ ! ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານດອກ. ເອົ໊າ! ຂ້ອຍຊິນັບເດີ: ໜຶ່ງ, ສອງ, ສາມ…” ແລ້ວລົດຖີບທີ່ມີສາວນ້ອຍໜ້າໃສແລະອ້າຍບ່າວຂຶ້ນໃໝ່ໜ້າສິວກໍທະ ຍານລົງສູ່ຄ້ອຍທີ່ໃນຍາມນີ້ບໍ່ຄ່ອຍມີລົດແລ່ນໄປມາຫຼາຍປານໃດ… ສາຍລົມພັດວີ່ໆເຂົ້າຫູ ຍ້ອນຄວາມໄວຂອງລົດ ເຮັດໃຫ້ຫຼຽວເຫັນສິ່ງອ້ອມຂ້າງປ່ຽນສະພາບເປັນແຖບຜ້າຜືນດຽວທີ່ຍາວຢຽດ.
“ວິລາ, ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.” ປາກຂ້ອຍລັກລັ່ນອອກມາແຕ່ຍາມໃດກໍບໍ່ຮູ້ ສຽງທີ່ດັງອອກຈາກປາກນັ້ນໄດ້ແຂ່ງກັນສຽງວີ່ໆຂອງສາຍ ລົມໂດຍມີເສັ້ນຜົມປິວສະປັດໃສ່ໃບໜ້າຂ້ອຍ.
ເມື່ອລົດຢຸດຢູ່ ຕີນຄ້ອຍ, ວາລີໄດ້ວາດສາຍຕາໄປທີ່ໂນນຄ້ອຍ ບ່ອນທີ່ພວກເຮົາຂີ່ລົດລົງມາ ແລ້ວຫັນມາຈຶ້ງເບິ່ງໜ້າຂ້ອຍຢ່າງເຕັມຕາເປັນເວລາດົນເຕີບ.
“ມັນແມ່ນຫຍັງກັນ? ໃຜເປັນຜູ້ເວົ້າຄໍາເຫຼົ່ານັ້ນໃສ່ຫູຂອງເຮົາ, ແມ່ນລາວນັ້ນບໍ? ຫຼືວ່າເຮົາຫູກາຍກັນແທ້?” ນາງຕັ້ງຄໍາຖາມເຫຼົ່ານີ້ອອກຈາກສີໜ້າ.
ຄວາມສົງໄສດ່ັງກ່າວໄດ້ສ້າງຄວາມກະ ວົນກະວາຍໃຫ້ແກ່ນາງເປັນຢ່າງຍິ່ງ. ຄິ້ວທັງສອງເບື້ອງສົນເຂົ້າຫາກັນຄ້າຍກັບວ່ານາງມີບັນ ຫາອຸກໃຈທີ່ແກ້ໄຂບໍ່ໄດ້ຈັ່ງຊັ້ນລະ! ສາວນ້ອຍຜູ້ໜ້າສົງສານຍັງຄົງຊອກຫາຄໍາຕອບບໍ່ທັນໄດ້!
“ບໍ່ເປັນຕາເມືອແລ້ວຫວະ?” ຂ້ອຍຖາມນາງ.
“ເອີ… ຂ້ອຍຍັງຢາກຂີ່ລົດລົງຄ້ອຍອີກນ່າ!” ນາງກ່າວດ້ວຍໃບໜ້າແດງເຮື່ອ. “ອີກເທື່ອໜຶ່ງສາ! ເທື່ອສຸດທ້າຍ.”
ພວກເຮົາຂີ່ລົດ ລົງຄ້ອຍເປັນເທື່ອທີສາມ ຂ້ອຍສັງເກດເຫັນວ່ານາງຈະນັ່ງເທິງອານລົດດ້ວຍການຕັ້ງໂຕຊື່ກວ່າເກົ່າ ແລະເງີຍໜ້າຂຶ້ນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ເຫັນດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຟ້າວເງີກໜ້າໄປທາງຫຼັງໜ້ອຍໜຶ່ງເພື່ອໃຫ້ຫ່າງຈາກນາງ ພ້ອມກັບເຮັດຕິໄອແຄັກໆ. ລົດຖີບເລື່ອນລົງຄ້ອຍຢ່າງໄວວາ. ພໍໄປຮອດເຄິ່ງທາງຄ້ອຍ ຕອນທີ່ນາງໃສ່ໃຈກັບການເລື່ອນລົງຂອງລົດຖີບ, ຂ້ອຍຟ້າວສວຍໂອກາດສົ່ງສໍານຽງສຽງໃສແຂ່ງກັບສາຍລົມອອກໄປວ່າ:
“ວິລາ! ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.”
ແລະແລ້ວ ບັນຫາເລິກລັບທີ່ນາງສົງໄສໄດ້ເລີ່ມໄຂສາກອອກ! ວິລາມິດບໍ່ປາກ ສົ່ງກະແສຈິດລ່ອງລອຍໄປນໍາພະວັງແຫ່ງຄວາມຝັນ… ຂ້ອຍໄປສົ່ງນາງຈົນຮອດເຮືອນ ໂດຍທີ່ນາງບໍ່ຍອມຊ້ອນທ້າຍລົດຖີບຂ້ອຍ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ຈູງລົດຖີບຍ່າງຄຽງຂ້າງນາງໄປ. ນາງພະຍາຍາມຍ່າງຊ້າໆ ແລະຄົງຫວັງຈະໄດ້ຍິນຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນຈາກປາກຂອງຂ້ອຍ ຄັກໆຈັ່ງຊັ້ນລະ! ເບິ່ງແລ້ວຄືຈັ່ງວ່າຈິດໃຈຂອງນາງພວມປັ່ນປ່ວນແລະກໍາ ລັງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງໜັກທີ່ຈະຊອກຫາຄໍາຕອບເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາ ຂ້ອງໃຈດັ່ງກ່າວ, ບາງທີ ນາງອາດຈະບອກກັບຕົນວ່າ: “ຄົງຈະບໍ່ແມ່ນສຽງລົມພັດດອກ! ແລະເຮົາກໍບໍ່ຢາກໃຫ້ສຽງເວົ້າຄໍາເຫຼົ່ານັ້ນເປັນພຽງແຕ່ສຽງສາຍລົມ ວືດເທົ່ານັ້ນ!”
ຮຸ່ງເຊົ້າມື້ໃໝ່, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບເຈ້ຍນ້ອຍຊຶ່ງຂຽນວ່າ:
“ມື້ນີ້ ຖ້າເຈົ້າຊິໄປຫັດກາຍຢູ່ເດີ່ນທາດຫຼວງ ຢ່າລືມໄປຮັບຂ້ອຍແດ່ເດີ! ຈາກ: ວິລາ.”
ແລະຈາກວັນ ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ຂ້ອຍແລະວິລາກໍໄດ້ພາກັນໄປຍັງເດີ່ນພະທາດຫຼວງເປັນປະຈໍາ, ແຕ່ລະເທື່ອທີ່ພວກເຮົາຂີ່ລົດຖີບລົງຄ້ອຍ ຂ້ອຍກໍໄດ້ກະຈາຍສໍານຽງສຽງກະຊິບດ້ວຍຄວາມເວົ້າແນວເກົ່າຢູ່ສະເໝີ:
“ວິລາ, ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.”
ໃນທີ່ສຸດ ວິລາກໍຊິນເຄີຍກັບຄໍາເວົ້າປະໂຫຍກນີ້ຄືດຽວກັບຄົນທີ່ຕິດຝິ່ນກິນ ກັນຊາ. ນາງບໍ່ສາມາດປາສະຈາກມັນໄດ້ອີກແລ້ວ. ຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ການຂີ່ລົດລົງຄ້ອຍໄດ້ກາຍມາເປັນສະເໜ່ອັນວິເສດສຸດ ອັນໜຶ່ງຊຶ່ງໄດ້ມາຈາກຄໍາຝາກຮັກ ແລະຄໍາເວົ້າດັ່ງກ່າວກໍໄດ້ກາຍເປັນອໍານາດມະຫັດສະຈັນ ທີ່ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງສາວນ້ອຍຕ້ອງອ່ອນຍວບຍາບປານຂີ້ເຜິ້ງລົນໄຟ. ຂ້ອຍກັບສາຍລົມຍັງເປັນສິ່ງປິດສະໜາສໍາລັບນາງ ແຕ່ຖ້ານາງຕັ້ງສະຕິໃຫ້ດີ ນາງກໍສາມາດຮູ້ຈັກໄດ້ຢ່າງບໍ່ຍາກຊາເລີຍ!
ວັນເວລາໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປ, ລະດູດໍານາປີໄດ້ວຽນມາເຖິງ. ທ້ອງຟ້າມືດມົນໄປດ້ວຍເມກຝົນ, ຂະບວນຫັດກາຍຢູ່ເດີ່ນພະທາດຫຼວງໃນຍາມແລງບໍ່ມີໃຫ້ເຫັນຄືເກົ່າ… ວິລາຜູ້ໜ້າສົງສານບໍ່ສາມາດຈະໄດ້ຍິນຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນອີກ, ເພາະບໍ່ມີໃຜຈະມາກະຊິບສໍານຽງດັ່ງກ່າວໃສ່ຫູຂອງນາງແມ່ນກະ ທັ້ງສຽງລົມພັດວີ່ໆນາງກໍຈະບໍ່ໄດ້ຍິນ! ຂ້ອຍຫ້າງເຄື່ອງເພື່ອອອກເດີນທາງໄປປາກເຊ, ໄປເທື່ອນີ້ອາດຈະດົນສົມຄວນ ຫຼືບາງທີອາດຈະໄປຢູ່ຫັ້ນຕະຫຼອດການກໍເປັນໄດ້.
ສອງສາມມື້ກ່ອນ ທີ່ຂ້ອຍຈະອອກເດີນທາງ, ມີຕອນໜຶ່ງ ຂ້ອຍມານັ່ງຫຼິ້ນຢູ່ສວນທີ່ມີຮົ້ວສູງຂັ້ນລະຫວ່າງເຮືອນຂ້ອຍແລະເຮືອນ ຂອງນາງ. ທ້ອງຟ້າບົດໄປດ້ວຍກ້ອນຂີ້ເຝື້ອ ອີກບໍ່ເທົ່າໃດນາທີຝົນກໍຄົງທັ່ງເທລົງມາ. ຂ້ອຍຍ່າງເຂົ້າໄປໃກ້ຮົ້ວ ແລະສອດສ່ອງສາຍຕາຫຼຽວຜ່ານຮອຍແຕກຂອງກໍາແພງຮົ້ວດົນສົມຄວນ… ຂ້ອຍເຫັນສາວນ້ອຍວິລາກ້າວຂາລົງຈາມເບິ່ງທ້ອງຟ້າດ້ວຍອາ ລົມໂສກເສົ້າຢ່າງສຸດຊຶ້ງ… ສາຍລົມຕອນຝົນໃກ້ຈະຕົກພັດວູບໃສ່ໃບໜ້າອັນຫງ່ວມເຫງົາຂອງນາງ ເຕືອນບອກໃຫ້ນາງຫວນລະນຶກເຖິງສາຍລົມທີ່ພັດວີ່ໆເຂົ້າຫູພວກເຮົາໃນ ຄາວນັ້ນ ຄາວທີ່ພວກເຮົາມ່ວນຊື່ນຢູ່ຄ້ອຍທາດຫຼວງ ຄາວທີ່ນາງໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າອັນຫວານຊຶ້ງທັງສີ່ຄຳນັ້ນ ແລະແລ້ວໃບໜ້າຂອງນາງກໍໝອງເສົ້າລົງ, ຢາດນ້ຳຕາໄຫຼຜ່ານແກ້ມ… ສາວນ້ອຍຜູ້ໜ້າສົງສານວາແຂນອອກເໝືອນດັ່ງຈະວິງວອນໃຫ້ ສາຍລົມເອີ່ຍຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ເມື່ອສາຍລົມພັດຜ່ານ ຂ້ອຍເລີຍຖືໂອກາດກະຊິບສຽງແຜ່ວຜ່ານຮອຍແຕກຂອງກຳແພງໄປວ່າ:
“ວິລາ, ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.”
ຟ້າເອີຍ! ແມ່ນຫຍັງເກີດຂຶ້ນກັບວິລາ! ນາງກັ້ນສຽງຮ້ອງພ້ອມກັບເຜີຍຮອຍຍິ້ມອອກຈົນເຫັນແຂ້ວຂາວເຕັມປາກ. ນາງ
ວາແຂນອອກ ພ້ອມທັງຍິ້ມຫົວຢ່າງເປັນສຸກ. ນາງຊ່າງງາມເຫຼືອເກີນ! ແລະໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍຍ່າງອອກຈາກທີ່ນັ້ນເຂົ້າສູ່ເຮືອນຂອງຕົນ ເພື່ອກະກຽມເຄື່ອງຊ່ອຍພໍ່ແມ່ໃນການຍົກຍ້າຍໄປດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາກໃຕ້.
ເຫດການດັ່ງກ່າວຜ່ານ ພົ້ນໄປດົນນານແລ້ວ ນັບແຕ່ນັ້ນມາ ນາງກໍໄດ້ແຕ່ງດອງກັບຊາຍຄົນໜຶ່ງຈະດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈຫຼືບໍ່ນັ້ນ ຂ້ອຍເອງກໍບໍ່ຮູ້. ດຽວນີ້ ນາງມີລູກສາມຄົນແລ້ວ, ແຕ່ນາງຄົງຈະບໍ່ລືມການຫັດກາຍຢູ່ເດີ່ນພະທາດຫຼວງແລະການ ຂີ່ລົດຖີບລົງຄ້ອຍ ພ້ອມດ້ວຍສຽງລົມກະຊິບ “ວິລາ! ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ.” ນັ້ນດອກ… ບັດນີ້, ເຫດການດັ່ງກ່າວໄດ້ກາຍເປັນອະດີດທີ່ແສນສວຍງາມແລະໜ້າປະທັບໃຈໄປເສຍແລ້ວ.
ສ່ວນຂ້ອຍເອງກໍກາຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ທີ່ມີຄວາມໜັກແໜ້ນເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈຕົນເອງວ່າ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງກ່າວຄຳເຫຼົ່ານັ້ນອອກໄປ ແລະມັນຈະມີປະໂຫຍດອັນໃດທີ່ຂ້ອຍເວົ້າຢອກໄຍນາງຄືແນວນັ້ນ!!!
